Paasloo

In Paasloo is deze vakantie een evangelisatieproject gaande. Een project waar ik sinds jaar en dag nauw bij betrokken ben. Het is ook een onderneming waar mijn hart ligt. Zodra ik het terrein weer op kom, word ik weer begeisterd om iets van Gods liefde uit te delen.

Dit evangelisatiewerk is ook een reden dat ik nu niet het klooster in ga. Mijn werkterrein ligt voorlopig nog in de wereld. In Paasloo dus – één van de werkgebieden. Hier in het Overijsselse dorp sta ik met mijn voeten in de klei. Dit is een motief dat ik als monnik in de wereld sta. Een jezuïet, op de grens tussen kerk en samenleving.

Maar ook met een benedictijnse inborst. Biddend en werkend. Beschouwend. Als teamleider vormen de teamleden mijn 'club'. Ik ben als “abt” verantwoordelijk voor het geestelijk en lichamelijk welzijn van de mede-evangelisten. Zo is dat.

Naar Paasloo dus. Misschien heb ik tijdens de week ook nog tijd en gelegenheid om naar het kerkje te gaan. Een bedevaart naar J.C. Bloem, de dichter die aldaar begraven ligt.

Schoenendief wordt pater

WESTMALLE – Een 46-jarige schoenendief uit Antwerpen beloofde op zijn proces om zijn leven te beteren door... pater te worden. En hij houdt woord: een aantal weken geleden heeft de man zich effectief aangeboden in de Abdij van Westmalle.

“Hij doorloopt een oriëntatiefase,” bevestigt de prior. De veertiger had bij warenhuis Inno een paar sportschoenen van Fred Perry gestolen en kreeg een werkstraf van 46 uur. Eerder had de man, die lange tijd als dakloze leefde, een voorwaardelijke celstraf gekregen, omdat hij drie jaar lang in hotels leefde door codes van cadeaubons te kraken.

Bron: Het Laatste Nieuws

Burgemeester

Je blijft journalist, ondanks wat je verder ooit doet in je leven. Zo houd ik nog steeds de (traditionele) media bij, hoewel ik niet actief als redacteur werk. Niet betaald, althans. Zo las ik in de Leeuwarder Courant dat Ineke van Gent, oud-Kamerlid voor GroenLinks, burgemeester wordt van Schiermonnikoog.

Zij volgt Dick) Stellingwerf op, die de afgelopen twee jaar waarnemend burgemeester was. Waarom het mijn aandacht trekt? Niet zozeer vanwege partijgenoot Stellingwerf. Of de partij GroenLinks, met de Ab Harrewijn Prijs, genoemd naar de wijlen dominee en partijvoorzitter.

Maar wel omdat het om Schier gaat. Het eiland waar de cisterciënzer broeders willen terugkeren. De broeders, die mij naar Westmalle hebben doorverwezen. Een richtingwijzend eiland dus.

Braamstruik

Het leek welhaast een brandende braamstruik, toen ik afgelopen maandagavond met deze man terugliep. Een vocatio externum, zo je wilt. Hij had een opmerking voor me, uit de grond van zijn hart. Of ik niet de gemeente van Christus méér wilde dienen dan ik nu al doe – door Theologie te gaan studeren. En zodoende predikant te worden, een verbi divini minister: dienaar van het goddelijk woord.

Een reden voor deze uitwendige roeping was er niet. Dat wil zeggen, er was geen sprake van een projectie vanuit mijzelf dat deze opmerking uitgelegd kan worden als 'de vader van de gedachte'. Althans, ik wil voorkomen dat het een projectie mijnerzijds is. Misschien is de notie wel vergelijkbaar met de brandende braamstruik van Mozes.

“Ik ga dat wonderlijke verschijnsel eens van dichtbij bekijken,” schrijft de kroniekenschrijver van Exodus in hoofdstuk 3 vers 3. Met mijn contemplatieve inborst ga ik Mozes achterna. Om het wonderlijke verschijnsel van de maandagse opmerking van dichtbij te bekijken. Wellicht is de waarneming, die mijn buurman die avond had gedaan, iets wat geheel tegen mijn haren instrijkt (om Thomas Quartier te parafraseren).

Niet dat ik mezelf op gelijke hoogte wil stellen met de grote oudtestamentische profeten, maar vrijwel alle grote mannen uit de Schrift stonden niet te springen om een opdracht van de Eeuwige uit te voeren. Dus waarom zou ik dan wel een opdracht als dienaar in de wind moeten slaan?

Somebody touched me

In 2001 verscheen bij Sony Music een verzamelalbum voor de Japanse markt: Bob Dylan Live 1961 – 2000. Het betreft zestien live-opnames uit de genoemde periode. De cd opent met het nummer Somebody Touched Me, een gospel-traditional. Het bijbehorende boekje meldt dat deze live-opname uit 2000 is, en opgenomen in Portsmouth, Engeland.

Veel meer informatie geeft het boekje niet. Maar een blik op de site van BobLinks laat zien dat Dylan dit nummer 24 september 2000 speelde. Het was in die jaren, dat de zanger elk optreden opende met een gospel-traditional, soms in de setlist aangevuld met een eigen gospel (Gotta Serve Somebody, zoals in Portsmouth).

Ik heb in de afgelopen weken regelmatig aan dit lied gedacht. Vanwege het refrein: Somebody touched me, must've been the hand of the Lord. Want dat is zoals ik een ervaring in het klooster heb ervaren, dat ik werd aangeraakt. Het moest de hand van de Heer zijn geweest. Reden genoeg om dit nummer weer eens op te zetten.

En het volume wat hoger te draaien.

Dit blog verscheen eerder op FritsTromp.nl

Verantwoording

Mijn kloosterbezoek spreekt bij veel mensen tot de verbeelding. Hoe gaat het er aan toe in een klooster? Hoe ziet je dagprogramma er uit? Wat doe je nou precies, zo'n dag? Mag je wel naar buiten, de stad in om een biertje te drinken? Wat nou, als je heel ziek bent en zorg nodig hebt? Hele praktische vragen, maar ook vragen over het religieuze aspect. Hoe zien de kerkdiensten eruit? Wat zing en lees je?

In mijn verslag maak ik een soort verantwoording, een weergave van dit soort vragen. Want ik had die vragen uiteraard ook. Een verslag maken, het schrijven, dat is mijn manier om alle indrukken te verwerken. Het contemplatieve leven staat niet ver van mij af.

Maar ook op andere manieren leg ik uit hoe een klooster “werkt”, en hoe mijn verhouding tot de Roomse gelovigen en Godzoekers is. Zo heb ik mijn kloosterervaring gedeeld met de groeigroep waar ik lid van ben. Ik ben bij vrienden langs geweest, en zij bij mij – om mijn verhaal te horen. Maar ook, ik heb er een blog over geschreven voor de gereformeerde Bijbelstudiebond.

Waar het hart vol van is...

Zeker. Maar dat is lang niet het enige. Het is vooral de combinatie van verschillende elementen van mijzelf. Het gaat om het schrijven, een talent waar ik mij in oefen. In het schrijven zit ook een stukje contemplatie, een beschouwend element. Het raakt ook mijn interesse in theologie. Daarbij een soort “verantwoording” van mijn persoonlijke zoektocht, een particuliere God-zoektocht.

Laat mij maar schrijven.

Roeping

Wat is een roeping? Hoe werkt zo'n roeping? Onlangs had ik het hierover met mijn vriend Jan Willem. In dit gesprek vielen ook de termen vocatio externum of vocatio internum – een externe roeping of een interne roeping. Waarbij de vraag werd gesteld welke roeping op mij van toepassing is, inzake het kloosterleven. Volgens Jan Willem duidelijk een vocatio externum, voor mij duidelijk een vocatio internum.

Die externe roeping zit 'm in het verlangen van de broeders, die me welhaast zonneklaar lieten merken dat ik binnen deze kloostergemeenschap paste. Zo voelde ik me ook, ondanks dat ik een calvinist van boven de rivieren ben. En ondanks dat ik in mijn burgerkleding in de koorbanken plaats nam. Gedurende de tiendaagse in Westmalle paste het monastieke leven me als een jas.

Wat me na dat gesprek met Jan Willem ook is blijven hangen, is de opmerking over de externe roeping. De oudtestamentische profeten hadden stuk voor stuk weinig trek in hun externe roeping, in hun van buitenaf opgelegde opdracht. Natuurlijk, ik zal me niet één op één vergelijken met de profeten, maar ik wil me ook niet boven hen plaatsen. Als zelfs zij gehoor moesten geven aan hun taak, wie ben ik dan om zo'n roeping wél te weigeren?

Klooster

Ik ben inmiddels alweer langer thuis uit het klooster, dan dat ik in het klooster heb verbleven. Dat betekent dat er dus enige afstand is gekomen. De waarheid is dat de overgang vanuit de abdij naar Leeuwarden een grotere stap was, dan van Leeuwarden naar Westmalle. Dat betekent dat ik het goed heb gehad bij deze katholieke broeders. En ik heb het ook inderdaad goed gehad bij de mannen van Westmalle.

Bij mijn afscheid vroegen de broeders wanneer ik weer terug kwam naar Westmalle. Dat weet ik niet. Het is nu goed om de tijd te nemen. Om mijn woestijnreis tijdens de klooster-tiendaagse op te laten inwerken. Westmalle heeft me goed gedaan, zo'n gemeenschap bevalt mij goed en ik viel bij deze gelovige mannen ook in goede aarde. De wederzijdse sfeer was meer dan goed.

Maar ik ben er van overtuigd dat ik voor nu een taak in de wereld heb te volbrengen. De vocatio externum was sterk, zeker. Maar de vocatio internum was net zo sterk. Voor nu moet ik mij dienstbaar opstellen voor het welzijn van mijn eigen stad. Teruggaan naar Westmalle zal op korte termijn waarschijnlijk eerder als retraite-leider zijn dan als kandidaat-monnik.

Dat neemt niet weg dat ik op termijn alsnog kan kiezen om het klooster in te gaan. Maar dat is voor later. Eerst nog een week Paasloo. Eerst nog KerkInDeStad. Eerst nog er op uit.

Dit blog verscheen eerder op mijn site.